2 ESO
LELA
Están as nubes chorando
por un amor que morreu.
Están as
rúas molladas
de tanto como choveu.
Lela, Lela,
Leliña por quen eu morro,
quero mirarme
nas
meniñas dos teus ollos.
Non me deixes
e ten compasión de min.
Sen ti non podo,
sen
ti non podo vivir.
Lela, Lela,
Leliña por quen eu morro,
quero mirarme
nas
meniñas dos teus ollos.
Non me deixes
e ten compasión de min.
Sen ti non podo,
sen
ti non podo vivir.
Dáme alento das túas palabras,
dáme celme do teu
corazón,
dáme lume das túas miradas,
dáme vida co teu dulce
amor.
Lela, Lela,
Leliña por quen eu morro,
quero mirarme
nas
meniñas dos teus ollos.
Non me deixes
e ten compasión de min.
Sen ti non podo,
sen
ti non podo vivir.
Os vellos non deben de namorarse, Lance primeiro,
2ª
escena
A. Daniel Rodríguez Castelao
MUSICA
ROSENDO MATO HERMIDA
2º ESO
O CARRO
O CARRO
SOLISTA
Non canta na Chá
ninguén.
Por eso o meu carro canta.
Canta o seu eixo tan
ben
que a señardade me espanta.
CORO
Non canta na Chá
ninguén.
Por eso o meu carro canta.
Canta o seu eixo tan
ben
que a señardade me espanta.
Non canta na Chá
ninguén.
Por eso o meu carro canta.
Canta o seu eixo tan
ben
que a señardade me espanta.
ESTROFAS
SOLISTA
Non hai canto tan
fermoso:
fino como un asubío.
Anque é, ás vegadas,
saudoso,
faise, no ar, rechouchío.
ESTRIBILLO
Non canta na Chá
ninguén.
Por eso o meu carro canta.
Canta o seu eixo tan
ben
que a señardade me espanta.
O meu carro é cerna
dura:
sábese carballo e freixo.
¡Que fermosa a súa
feitura!
¡Que lixeireza a do eixo!
ESTROFA
As cousas vanse
aledando
por onde o meu carro pasa.
¡Carrétame herba pró
gando!
¡Traime a colleita pra casa!
ESTRIBILLO
Non canta na Chá
ninguén.
Por eso o meu carro canta.
Canta o seu eixo tan
ben
que a señardade me espanta.
CODA
LA....
Manuel
María,
Terra Chá, 1954
PARTITURA O CARRO
EN DO MAIOR
TODO ME FALA DE TI
MANUEL MARIA
recitado con instrumentacion
TERCEIRO DE ESO
Adiós ríos, adiós fontes
Adiós ríos, adiós fontes
adiós, regatos pequenos;
adiós, vista dos meus ollos,
non sei cándo nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde m’eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.
Prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña d’o meu contento.
Muiño dos castañares,
noites craras do luar,
campaniñas timbradoiras
da igrexiña do lugar.
Amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adiós para sempre adiós!
¡Adiós, gloria! ¡Adiós, contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conoso,
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga polo mar;
deixo, en fin, canto ben quero…
¡quén puidera non deixar!
[…]
Adiós, adiós, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.
[…]
Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
[…]
¡Adiós tamén, queridiña…
Adiós por sempre quizáis!…
Dígoche este adiós chorando
desde a beiriña do mar.
Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás…
tantas légoas mar adentro…
¡Miña casiña!, ¡meu lar!
cuarto de eso
memoria da noite
luar na lubre .
Luar Na Lubre - Memoria da noite
Madrugada, o porto adormeceu, amor,
a lúa abanea sobre as ondas
piso espellos antes de que saia o sol
na noite gardei a túa memoria.
Perderei outra vez a vida
cando rompa a luz nos cons,
perderei o día que aprendín a bicar
palabras dos teus ollos sobre o mar,
perderei o día que aprendín a bicar
palabras dos teus ollos sobre o mar.
Veu o loito antes de vir o rumor,
levouno a marea baixo a sombra.
Barcos negros sulcan a mañá sen voz,
as redes baleiras, sen gaivotas.
E dirán, contarán mentiras
para ofrecerllas ao Patrón:
quererán pechar cunhas moedas, quizais,
os teus ollos abertos sobre o mar,
quererán pechar cunhas moedas, quizais,
os teus ollos abertos sobre o mar.
Madrugada, o porto despertou, amor,
o reloxo do bar quedou varado
na costeira muda da desolación.
Non imos esquecer, nin perdoalo.
Volverei, volverei á vida
cando rompa a luz nos cons
porque nós arrancamos todo o orgullo do mar,
non nos afundiremos nunca máis
que na túa memoria xa non hai volta atrás:
non nos humillaredes NUNCA MÁIS
maio longo
Rosalia de Castro
Maio longo... maio longo,
todo cuberto de rosas,
para algúns telas de morte;
para outros telas de vodas.
Maio longo, maio longo,
fuches curto para min:
veu contigo a miña dicha,
volveu contigo a fuxir.
